You got to pump it up or down?

Zittend op het randje van een plantenbak in het park, kijk ik mijmerend voor me uit.

Op het stenen veld voor me zie ik twee tafrelen. Rechts van mij, een stel dat samen Tai Chi beoefent. Soepel, zacht en verbonden bewegen hun armen naar voren, opzij en naar achter. Links voor mij zie ik een groepje van zes mensen bootcampen. De armen en benen van deze groep bewegen mee op de beat van de muziek.

Langzaam tune ik in op de bewegingen van het stel. Ik voel de sensaties in mijn lichaam. Zacht, subtiel, stromend. Elke beweging vol aandacht. Verbonden met iets groters en ze komen van binnenuit. Ik val stil, mijn buik en borst voelen zacht.

Dan springt mijn aandacht weer naar de bootcampers. Ik zoom in op een meisje dat op de grond ligt en oefeningen doet met haar buikspieren. Er komt iets actiefs, mechanisch en hards in mij. Ik span mijn spieren aan en zing in mij mee: ‘You got to pump it up’. Het is opzwepend. Maar waar ben ik zelf gebleven? Ik zit in mijn hoofd, mijn aandacht bij de muziek. Ik voel geen connectie met mijn lichaam en wat er in mij leeft.

Het verschil tussen beide vormen van beweging laat me een verhaal zien over mezelf.

Vijfentwintig jaar geleden. Ik werk als accountmanager in de reclame. Ik werk hard zodat ik aan alle deadlines van opdrachtgevers, het creatieve en het productie team kan voldoen. En niet te vergeten aan alles wat ik vanuit mijn onzekerheid en perfectionisme van mezelf moet.

Na de lunch drink ik koffie. Niet omdat ik er zin in heb, maar om mezelf wakker te houden. Zelfs na de koffie heb ik luciferhoutjes nodig om mijn oogleden, tijdens de bespreking met één van de directeuren, open te houden. Op een dag in de sportschool wanneer ik mijn tas oppak, knakt er iets in mijn rug. Hij zit muurvast. Niet lang daarna krijg ik een griep die niet over gaat. Het dieptepunt is wanneer ik na een wandeling van vijf minuten naar de bakker, voor de trap sta en niet weet hoe ik boven kom. Ik voel me zo leeg, moe en op.

Al mijmerend in het park, kijkend naar deze twee tafrelen, voel ik de weg die ik afleg.
Van leven vanuit mijn hoofd, volgens de verwachtingen van anderen en mijzelf. Daal ik steeds dieper af in mijn lichaam. Ik maak ruimte in mijn borst, zodat ik makkelijker adem en daardoor mijn eigen ruimte inneem. Ik zak in mijn buik en bekken waar ik voel, ook heel veel oude pijn en toelaat wat er in mij leeft. Hier vind ik ook mijn echte veiligheid, die niet te vinden is in de wereld buiten mij. Mijn voeten landen op de aarde. Wat maakt dat ik mijn fundament voel en me gedragen weet door een groter geheel. De stem van mijn hoofd kan nog steeds dwingend zijn. Maar ik laat me leiden door mijn lichaam en mijn ziel die door haar heen spreekt.

De wijsheid van mijn lichaam nodigt me telkens uit om zacht, van binnenuit, verbonden met wat er in mij leeft te bewegen. Inmiddels voel ik dat dat voor mij de meest liefdevolle, gezondste en productiefste weg is. Het maakt me elke keer wanneer ik me van binnenuit aan deze stroom overgeef, gelukkig!

Wil jij ook leren hoe jij productief, liefdevol en gezond kunt bewegen in jouw leven? Kijk dan eens naar
programma Jouw Lichaam Jouw Gids naar Rust | Focus | Genieten

Of maak een afspraak voor een vrijblijvend Zoom gesprek Ontdek wat je lichaam je vertelt.